De stroom tv-programma’s en online video’s groeit continu. In de rubriek Buis selecteren we de leukste, interessantste en ontroerendste fragmenten. Vandaag: Koefnoen met twee Britse toeristen in Amsterdam.
‘Amsterdam is kapot chill. Je wordt nergens goedkoper lazarus, toch Dar?’ Het is het begin van het filmpje dat Koefnoen maakte over twee typisch Britse toeristen in Amsterdam. Lees verder op de website van het Parool >>>
Bewoners van de Prinsengracht storen zich aan de drukte, het geluidsgeweld en de achtergebleven rotzooi van de jaarlijkse Canal Parade. Ze willen dat de gemeente het evenement volgend jaar naar de Amstel verplaatst.
Wij zijn niet tegen de optocht maar wel hoe die nu verloopt,’ schrijft Marianne Spierings namens veertig bewoners van de Prinsengracht in een open brief aan burgemeester Eberhard van der Laan. Ze heeft het daarin over taferelen waarbij omwonenden worden blootgesteld aan tientallen decibel geluid, ronkende aggregaten en een onbereikbare waterkant vanwege de drukte. Een bijlage met veertig handtekeningen vergezelde de brief.
Lees verder op de website van het Parool >>>
Amsterdammers klagen steeds luider over de enorme drukte in hun (binnen)stad, vooral door het massatoerisme. Hoe terecht zijn die klachten en wat is eraan te doen? Plus: een kaart van de toeristenhel, en een van rustgevend Amsterdam.
Terras en strandje zijn leeg, op een ouder stel na dat in diep gesprek is en een jonge moeder die haar zoontje entertaint, en andersom. Daarna een moederzoonselfie, voor het album later.
De geur van het water, sirenes heel in de verte, het geronk van de schepen op het IJ – dit is de verstilde, bijna serene kant die Amsterdam ook heeft. Maar goed, het is Amsterdam-Noord, en pas tien uur ’s ochtends. Er is een podium in aanbouw, dus ook hier slaat de festivallisering toe.
Bij het pontje terug naar het station melden zich plukjes backpackers met wapperende plattegrondjes en andere toeristen die zich erover verbazen dat de overtocht gratis is. Als het pontje terug is aan de achterkant van het station, heeft de rij wachtenden die willen overvaren zich alweer verdubbeld. Toerisme, ook hier.
Maar dat is niks vergeleken met wat je wacht als je via het Centraal Station het ándere Amsterdam bereikt, de historische binnenstad, of wat daarvan nog is te zien door de mensenmassa. Dit is het Amsterdam waarover Amsterdammers klagen, en waaraan het gemeentebestuur onlangs een nota wijdde, Stad in balans.
Lees verder op de website van Elsevier >>>
Gemeenteraadsleden Marja Ruigrok (VVD) en Ilham Saadi (PvdA) vinden het niet té druk in de stad.
Amsterdam heeft altijd al een enorme aantrekkingskracht op de rest van de wereld gehad. Toerisme is dan ook iets dat bij de stad hoor en Amsterdam is graag een goede gastheer. De laatste tijd gaan de gesprekken vooral over de drukte in de stad. Twee raadsleden geven antwoord. Klik op de afbeeld
.Klik op de afbeelding voor een betere weergave
Politici presenteren spreiding als een wondermiddel om de drukte in de binnenstad te bestrijden. Maar het werkt niet en dat weten ze, schrijft Arthur Claassen in een opiniestuk.
Geconfronteerd met de drukte en toeristenoverlast in het centrum reageren Amsterdamse politici als fractievoorzitter Marja Ruigrok (VVD) en wethouder Kajsa Ollongren (D66) steeds hetzelfde. Met dat ene begrip dat als een magische bezweringsformule wordt uitgesproken: spreiding. Het klinkt zo logisch. Hoe meer je toeristen spreidt over de hele stad en de regio, hoe minder druk het in het centrum wordt. Geen speld tussen te krijgen. Of toch wel? Lees verder op de website van het Parool >>>
Arthur Claassen
Politicoloog en jurist en woont in Amsterdam.
Klik op de afbeeldingen voor een betere weergave
Klik op de afbeelding voor een betere weergave
Marja Ruigrok VVD Amsterdam
Guus Bakker (D66)
klik op de afbeelding voor een betere weergave
Bestuurders en ambtenaren lijken eerder ondernemers die Amsterdam uitbaten dan vertegenwoordigers van burgers, stelt Jos Mevissen. Bewoners zijn maar lastpakken en klagers.
Regelmatig plaatst Het Parool ingezonden brieven van inwoners die klagen over overlast. Klachten over herrie, horeca, beschikbare parkeerplaatsen, toeristen, illegale hotels, nachtelijke filmopnamen, enzovoort. Daarnaast staan de meningen van politici, deskundigen en andere belanghebbenden, zoals Boudewijn Oranje (bestuurscommissie Centrum) of Wim Pijbes (Rijksmuseum). Toenemende drukte in de stad leidt tot meer discussie over inrichting en gebruik van de (binnen)stad.
Er zijn twee kampen: degenen die klagen en zij die grote (groei)perspectieven schetsen. Die perspectieven variëren van ‘de ontwikkelingen zijn niet tegen te houden, er moet op ingespeeld worden’ (bijvoorbeeld Oranje) tot ‘als we dit of dat niet beter regelen, gaat dat ten koste van de economie van de stad’ (bijvoorbeeld Pijbes).
De klagers zijn bijna altijd inwoners van de stad. Zij worden als lastig ervaren als ze zich verzetten tegen nog ruimere openingstijden voor horeca, luidruchtige concerten in stadsparken, de ongebreidelde groei van short stay of tegen de komst van nog meer hotels. Zij klagen over de overlast, veroorzaakt door ondernemers die zelf veelal niet in de stad wonen, geen last hebben van de neveneffecten van hun activiteiten, maar er wel de vruchten van plukken. In mijn waarneming is één van de weinige organisaties die de belangen van bewoners deelt de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad (zie bijvoorbeeld het recente verzet tegen het bierwaterfietsenplan).
Dat inwoners steeds klagen is heel goed verklaarbaar. Partijen met (financieel-economisch) belang bij de groei van Amsterdam zijn beter georganiseerd dan de inwoners. Zij worden ondersteund door investeerders en banken, maar ook door bijvoorbeeld de gemeente of de Economic Board Amsterdam, daarin geruggensteund door Europese subsidies voor regionale ontwikkeling.
Ambities
Onze stadsbestuurders hebben ambities. Die economische groei van Amsterdam is hard nodig is. ‘We’ moeten in internationale ranglijsten niet op een vierde plaats staan, maar zo mogelijk hoger (burgemeester Eberhard van der Laan), ‘we’ moeten buitenlandse bedrijven aantrekken en ‘we’ moeten de werkgelegenheid vergroten.
De vraag is echter waarom. Argumenten zijn dat daarmee de effecten van de vergrijzing kunnen worden opgevangen, dat de werkloosheid bestreden moet worden of dat Amsterdam de economische motor van Nederland moet zijn. Zonder in te gaan op de (vaak gebrekkige) onderbouwing van dergelijke argumenten, valt op dat aan effecten voor inwoners weinig aandacht wordt besteed anders dan ‘ik geloof in de veerkracht van de Amsterdammer: we gaan geen uitdaging uit de weg’ (Oranje).
Lastpakken
De gemeente was ooit van en voor haar burgers maar die tijd lijkt in deze context ver achter ons te liggen. Bestuurders en ambtenaren lijken eerder ondernemers die de stad uitbaten dan vertegenwoordigers van burgers. Bewoners zijn niet ‘sexy’, maar lastpakken en klagers. Gescoord kan worden met het binnenhalen van een groot, duur hotel of een multinational, met meer bezoekers. Als gewezen wordt op overlast is het verweer dat de capaciteit ontbreekt op te treden of toezicht te houden.
Er wordt beweerd dat de inwoners ook voordeel hebben van de vooruitgang van de stad. Ook op de onderbouwing van die bewering valt wat af te dingen. Zeker als het gaat om de woonfunctie. Deze wordt steeds meer verdrongen door horeca. Detailhandel voor inwoners wordt vervangen door toeristenwinkels, de huizenprijzen stijgen, lagere inkomensgroepen worden verdrongen, parkeervoorzieningen worden duurder en schaarser, open ruimte is voor hotels in plaats van kinderspeelplaatsen of groenvoorziening.
Geen bewonersplannen
De gemeente betreurt het dat lagere inkomensgroepen en gezinnen met kinderen uit de binnenstad verdwijnen, maar het is een uitvloeisel van haar eigen beleid, of het ontbreken daarvan. Feitelijk is er geen beleid voor inwoners. Er worden economische plannen gemaakt, investeringsplannen, bestemmingsplannen, maar geen ‘bewonersplannen’ of ‘leefbaarheidsplannen’. Inwoners zijn het sluitstuk van ontwikkelingen. Zij kunnen dus niet anders dan reageren (klagen, zeuren) in plaats van actief een beleidslijn uitwerken die in hun voordeel is.
Amsterdam is nog geen Venetië¿, maar er kan niet lang meer worden gewacht; ergens is een punt dat de woonfunctie en het welzijn van inwoners in grote delen van de stad voorgoed om zeep zullen zijn geholpen. Het wordt tijd voor inwonersbeleid naast het economisch beleid om met afgewogen beslissingen te voorkomen dat Amsterdam verkwanseld wordt aan nietsontziend ondernemerschap.
(Door; Jos Mevissen)
Jos Mevissen
Jos Mevissen is economisch geograaf.Hij woont veertig jaar in Amsterdam. Deze bijdrage is op persoonlijke titel geschreven.
Ingezonden brief Parool 20 februari 2015
De toeristenstroom zwelt eindeloos aan en hotels schieten zoals altijd als paddestoelen uit de grond. Op de Zeedijk maken bewoners en ondernemers zich zorgen, schrijft Ton Jacobs. Hij is voorzitter van de vereniging SamenZeedijk.
In Het Parool van vrijdag opnieuw veel aandacht voor het groeiende aantal toeristen in de stad, met daarnaast een duidelijke ingezonden brief van Jos Mevissen waarin hij stelt dat de gemeente te weinig aandacht heeft voor de bewoners van de binnenstad.
Al geruimte tijd zijn bewoners en ondernemers van de Zeedijk met elkaar in gesprek om te zoeken naar oplossingen voor conflicterende belangen. Zowel bewoners als ondernemers maken zich zorgen over de toekomstige ontwikkelingen. Bij bewoners bestaat de vrees dat het woongenot fors zal afnemen doordat de stad kiest voor economische belangen en dus steeds voor meer hotels en toeristen. Vooral het gebied 1012 staat daardoor fors onder druk.
De Zeedijk is na de crisisjaren succesvol heroverd op de criminelen en verslaafden, met als doel het zoeken naar een ideale mix van wonen, werken en ondernemen. Door het groeiende aantal toeristen dreigt dat wonen opnieuw in de knel te komen. De verwachting is ook dat bewoners, door de forse huurstijgingen, meer waar voor hun geld gaan eisen. De huren van de kleine woningen op de Zeedijk zijn de laatste jaren verdubbeld door het kabinetsbeleid. Een tweekamerwoning van ruim vijftig vierkante meter zonder balkon kost tegenwoordig al ongeveer 1100 euro per maand.
Trend
Stadsdeel Centrum heeft toegezegd dat het aantal hotels in het centrum niet verder mag toenemen, maar er zullen honderden, misschien wel meer dan duizend extra overnachtingsmogelijkheden komen door andere maatschappelijke ontwikkelingen. Door websites als Airbnb zullen bewoners vaker een appartement verhuren. Dat lijkt een trend die niet te stoppen is.
Mensen zullen zoeken naar creatieve oplossingen totdat het wél mogelijk is. Ook couchsurfing zal populairder worden. De verwachting is dat er snel een mix ontstaat van Airbnb, couchsurfing en bed &breakfast, waardoor het verschil tussen commerciële gasten en gratis gasten bijna niet meer aan te tonen is. Kortom, deze mogelijkheden zullen leiden tot heel wat extra ‘toeristenbedden’.
Samen
De belangenvereniging SamenZeedijk (in oprichting) is van mening dat we nu de handen ineen moeten slaan om samen te zoeken naar mogelijkheden om overlast en lawaai te verminderen. Met ‘samen’ bedoelen we de overheid, bewoners, ondernemers, onroerendgoedeigenaren et cetera. Het doel is dat elke straat bewoonbaar blijft, ongeacht het aantal toeristen dat er dagelijks verblijft.
Wij gaan de gemeente voorstellen samen een permanente commissie in te stellen die de mogelijkheden inventariseert om in te spelen op die toekomstige ontwikkelingen. Veel bewoners van de binnenstad hebben voldoende suggesties en ideeën voor mogelijke oplossingen; door deze uit te wisselen kunnen weer nieuwe ideeën ontstaan. Op de website www.wij1012.nl kunnen mensen nu al hun ideeën kwijt.
(Door: Ton Jacobs (ingezonden brief)